Z dniem 1 stycznia 2014 roku weszły w życie nowe przepisy dotyczące rozliczania VAT od wystawionych faktur pro-forma. Dotychczas wymogi formalne dotyczące faktur ustalane były w rozporządzeniu przez Ministra Finansów. Obecnie zapisy te znalazły się w ustawie z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (DzU.2004.54.535 z późn. zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, tym samym zeszłoroczna interpretacja Ministerstwa Finansów straciła swoją moc.

Jeśli zatem wystawiona faktura pro-forma spełnia wszystkie wymagane dla faktur dane, określone w art. 106e ust. 1 ustawy o VAT, to będzie fakturą mino oznaczenia jej jako PRO-FORMA lub umieszczenia po słowie FAKTURA jakiegokolwiek innego zwrotu. Dokument taki trzeba będzie zaksięgować i od  takiego dokumentu odprowadzić VAT we właściwym okresie, nawet jeśli nasz kontrahent nie zapłaci należności do niej. Równocześnie klient może traktować ją jak dokument księgowy, zaliczyć w koszty i zmniejszyć należny fiskusowi podatek VAT.

No cóż. W kontaktach handlowych faktura pro-forma jest często zakończeniem rozmów i rozpoczęciem transakcji. Zanim dojdzie do sprzedaży może zajść jeszcze wiele zmian. Wielokrotnie przecież zdarza się, że kontrahent przeciąga termin wpłaty zaliczki, czasem rezygnuje z zakupu.

Obecnie, aby taka faktura nie stała się dokumentem księgowym, trzeba pozbawić ją któregokolwiek z istotnych elementów: numeru NIP wystawcy (nie nabywcy), pozostawić wyłącznie kwoty brutto lub netto bez wyliczenia wartości podatku VAT i inne.

Wszyscy od lat jesteśmy przyzwyczajeni do tych dokumentów, zawsze funkcjonowały w obrocie gospodarczym i stanowiły udokumentowanie rozmów handlowych, dedykowaną ofertę dla klienta, potwierdzenie wartości zawieranej transakcji handlowej. Oby teraz nie stały się gwoździem do trumny mikroprzedsiębiorstwa…

Szkoda, że zamiast ułatwiać prowadzenie księgowości, pojawiają się takie niuanse. Czyżby nie można było w ustawie wyłączyć faktur pro-forma z zapisu o bycie fakturą?

Tak tylko się zamyśliłam…